January 21, 2015
Mark Weisbrot
Crash Magazine, 21 Ιανουαρίου, 2015
U.S. News and World Report, 19 Ιανουαρίου, 2015In English
En español
Δείτε αυτό το άρθρο στην αρχική ιστοσελίδα
Για άλλη μια φορά επανέρχεται η συζήτηση για έξοδο της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ, με την γερμανική κυβέρνηση να επιχειρεί να υποβιβάσει τις πιθανές συνέπειες που θα είχε αυτή για την Ευρώπη, και μετά να υπαναχωρεί από αυτή την τοποθέτηση.
Την ίδια στιγμή όμως, βλέπουμε την γερμανική κυβέρνηση να εμφανίζεται να προσπαθεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, που έχουν προγραμματιστεί για τις 25 Ιανουαρίου, εκφράζοντας την άποψη, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδυθεί νικητής στην εκλογική αναμέτρηση, μια έξοδος από την ευρωζώνη θα ακολουθήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον δημοφιλή και χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι, δεν απειλεί να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη, αλλά έχει δεσμευτεί για μια εκ νέου διαπραγμάτευση των όρων του μη βιώσιμου χρέους της χώρας.
Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί για αναστροφή στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας, που επιβλήθηκαν από τις ευρωπαϊκές αρχές, και έφεραν έξι χρόνια ύφεσης στην χώρα, οδηγώντας την ανεργία σε ποσοστό μεγαλύτερο του 25%.
Ως επί το πλείστον, έχουμε ξαναδεί αυτή την ιστορία, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται σε μεγάλη μερίδα του τύπου, μπορεί να προκαλέσει σύγχυση σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς η συζήτηση για το πώς θα αντιδράσουν οι αγορές στο αποτέλεσμα των εκλογών, είναι κατά κάποιο τρόπο παραπλανητική.
Η κινητήρια δύναμη σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι οι χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά οι ευρωπαϊκές αρχές, που οδηγούνται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Αυτό αποδεικνύεται πέραν κάθε αμφιβολίας, από το γεγονός ότι, ο Μάριο Ντράγκι, επικεφαλής της ΕΚΤ, στις 26 Ιουλίου του 2012, έβαλε τέλος στην οικονομική κρίση της Ευρώπης, μόνο με μερικές δηλώσεις του, όταν ανακοίνωσε ότι «η ΕΚΤ ήταν έτοιμη να κάνει ότι χρειαστεί προκειμένου να διασώσει το ευρώ»
Δεν χρειάστηκε καν να υποστηρίξει αυτή την δέσμευση με ρευστότητα, καθώς αυτόματα μειώθηκαν οι αποδόσεις των προβληματικών ομολόγων καταχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών όπως της Ισπανίας και της Ιταλίας, με αποτέλεσμα να λήξει η κρίση του ευρώ.
Αυτό το γεγονός έδειξε σε αυτούς που παρατηρούσαν προσεκτικά τις εξελίξεις στην ευρωζώνη, ότι κατά τα δύο προηγούμενα χρόνια, η οικονομική κρίση και η ύφεση, σχετιζόταν ελάχιστα με την κρίση των αγορών, αλλά ότι ήταν ένα άμεσο αποτέλεσμα των αποφάσεων των ευρωπαϊκών αρχών, να παρατείνουν την κρίση προκειμένου να εκμαιεύσουν παραχωρήσεις, εκ μέρους των επιβαρυμένων κυβερνήσεων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Δυστυχώς, το τέλος της οικονομικής κρίσης, δεν έφερε και το τέλος των προβλημάτων της ευρωζώνης, καθώς η δημοσιονομική λιτότητα συνεχίστηκε, και οι οικονομίες της ευρωζώνης δεν ανέκαμψαν πλήρως.
Το ποσοστό ανεργίας στην ευρωζώνη παραμένει σε πρωτοφανές επίπεδο στο 11,5%
και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα η λήξη της ύφεσης που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια.
Ο Τσίπρας βαδίζει σε ένα τεντωμένο σκοινί, και προσπαθεί να ισορροπήσει τις απελπισμένες ανάγκες του ελληνικού λαού, και από την άλλη να αποκρούσει τις προσπάθειες των ευρωπαϊκών αρχών να εκφοβίσουν το εκλογικό σώμα, στο να μην στηρίξει το κόμμα του.
Οι ευρωπαίοι θέλουν να κάνουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να πιστέψουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή, και ότι η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με εξαναγκαστική έξοδο από το ευρώ, και άμεση οικονομική καταστροφή.
Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια στην πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι η Ελλάδα διαθέτει ακόμα μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ, που έχει μείνει ανεκμετάλλευτη.
Ότι και αν λέει η γερμανική κυβέρνηση, διατηρεί ένα πραγματικό και δικαιολογημένο φόβο που την εμποδίζει από το πετάξει την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη.
Ο φόβος αυτός δεν έχει να κάνει με το τι θα συμβεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές, που η ΕΚΤ έχει δήξει ότι μπορεί να κατευνάσει, αλλά η προοπτική που έχει προταθεί από τον πρώην οικονομολόγο του ΔΝΤ, ArvindSubramaniand, που το 2012 δήλωσε πως αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ θα ανακάμψει τόσο γρήγορα, και με τέτοιο ρυθμό που οι υπόλοιπες χώρες της νομισματικής ένωσης θα επιδιώξουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της.
Βέβαια, μια εύρωστη ανάκαμψη δεν είναι με κανένα τρόπο εγγυημένη, καθώς θα απαιτούσε καλή οικονομική διαχείριση, αλλά για αρκετούς λόγους παραμένει το πιο πιθανό σενάριο μιας εξόδου από το ευρώ.
Αυτό σαν διαπίστωση, είναι πιο ακριβές σήμερα, από ότι πριν μερικά χρόνια, καθώς η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, και θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Η Ελλάδα συνεχίζει να αντιμετωπίζει ένα σκοτεινό μέλλον, κάτω από τις τρέχων ευρωπαϊκό πρόγραμμα, με το ποσοστό της ανεργίας να προβλέπεται στο 18% έως το 2017, και αυτό είναι μια από τις, κατά γενική ομολογία, αισιόδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ.
Η μαζική ανεργία θα είναι επίσης το δεδομένο για την ευρωζώνη, με προβλέψεις για ποσοστό ανεργίας της τάξης του 10% μέσα στο 2017, ακόμα και αν τα προγράμματα λιτότητας αποδειχθούν επιτυχημένα, και όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις άλλες θυσίες στο επίπεδο διαβίωσης, τις περικοπές στην υγεία, τις μειώσεις στις συντάξεις, τους βασικούς μισθούς, και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Αυτή η παρατεταμένη τιμωρία και η αντιδραστική κοινωνική μηχανική που επιβάλουν οι ευρωπαϊκές αρχές, καθίσταται δυνατή, μόνο επειδή το εκλογικό σώμα, δεν έχει καμία επιρροή στην χάραξη των οικονομικών πολιτικών.
Τώρα όμως οι Έλληνες επανα-διεκδικούν αυτό το δικαίωμα, και για αυτό τον λόγο προκύπτει η προσπάθεια εκφοβισμού τους από τα υψηλά έδρανα της Ευρώπης.
